Ks. Franciszek Stefanowicz (1801 -1871 )
Stefanowicz ks. Franciszek, Biskup, umarł 23 marca 1871 r. Franciszek urodził się w Mosinie 29 kwietnia 1801 r. Szkoły i seminarium duchowne ukończył w Poznaniu, za młody przecież, by móc uzyskać święcenia, pełnił obowiązki nauczyciela domowego najprzód w Luboni u synów referendarza Józefa Morawskiego, następnie w Sarbinowie u synów Antoniego Sczanieckiego. W r. 1824 dnia 3 października wyświęcony wreszcie w Mosinie, otrzymał w r. 1831 z rąk Elżbiety Mycielskiej, wdowy po poległym pod Grochowem Ludwiku, prezentę na probostwo w Poniecu. Wzorowy kapłan, mąż ujmującej słodyczy obok rzadkiej powagi, gorący patriota, wymowny kaznodzieja, wnet zjednał sobie ks. Franciszek tak ogólne poważanie, iż go w r. 1848 wybrano na posła do berlińskiego zgromadzenia narodowego rozpędzonego później bagnetami. W r. 1852 powołał ks. Stefanowicza ks. Prymas Przyłuski na kanonika i radcę konsystorjalnego w Poznaniu, gdzie w r. 1853 po śmierci ks. Biskupa Dąbrowskiego, wyniesionym został do godności sufragana i konsekrowanym na Biskupa Samozateńskiego. Pamiętną jest porywająca ks. Biskupa Franciszka przemowa nad grobem pułkownika Niegolewskiego w Niegolewie, tchnąca najgorętszą miłością Ojczyzny. W r. 1858 wraz z Gustawem Potworowskim stanął ks. Stefanowicz na czele ruchu wyborczego i niemałe położył zasługi około utrwalenia solidarności w wyborach, dziś niestety zachwianej. Od r. 1863 usunął się od spraw publicznych dla słabości zdrowia. Długo i wiele cierpiał, kochany i czczony przez całe obywatelstwo Księstwa, które na pogrzeb Jego ze wszech stron przybyło, by zgasłemu kapłanowi - Polakowi ostatni złożyć hołd uznania.