Sakramenty Święte
Chrztu Świętego
Bierzmowania
Eucharystii
Pokuty i Pojednania
Namaszczenia Chorych
Małżeństwa
Nazywany jest chrztem ze względu na główny obrzęd, przez który jest sprawowany: chrzcić oznacza "zanurzyć" w wodzie. Kto jest ochrzczony, zostaje zanurzony w śmierci Chrystusa, z której powstaje przez zmartwychwstanie z Nim jako "nowe stworzenie" (2 Kor 5,17). Określany jest także jako "obmycie odradzające i odnawiające w Duchu Świętym" (Tt 3,5) i "oświecenie", ponieważ ochrzczony staje się "synem światłości" (Ef 5,8). Jezus po swoim zmartwychwstaniu daje Apostołom nakaz: "Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna , i Ducha Świętego" (Mt 28, 19-20). Kościół celebruje chrzest od dnia Pięćdziesiątnicy; udziela go tym, którzy wierzą w Jezusa Chrystusa. Istotny obrzęd tego sakramentu polega na polaniu głowy kandydata wodą lub zanurzeniem go w wodzie z równoczesnym wezwaniem Trójcy Świętej, to znaczy Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Zdolny do przyjęcia chrztu jest każdy człowiek, jeszcze nie ochrzczony. Chrzcić może biskup, prezbiter, a w Kościele łacińskim także diakon. W razie konieczności może ochrzcić każda osoba, pod warunkiem że chce uczynić to, co czyni Kościół, gdy chrzci. Polewa wodą głowę kandydata i wymawia trynitarną formułę chrzcielną: "Ja ciebie chrzczę w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego".
Przytoczono tekst z Kompendium Katechizmu Kościoła Katolickiego
Udzielany jest w:
I sobotę miesiąca,
III niedzielę miesiąca,
lub w innym odpowiednim terminie.
Potrzebne dokumenty:
Akt urodzenia.
Świadectwo ślubu kościelnego rodziców.
Zaświadczenie z parafii zamieszkania rodziców chrzestnych.
Symbole liturgii chrzcielnej
 |
Znak krzyża na czole dziecka - jest gestem starożytnym, wg. św. Augustyna dawał katechumenowi prawo do tytułu chrześcijanina. Czyniony na początku celebracji wyciska pieczęć Chrystusa na mającym do Niego należeć i oznacza łaskę odkupienia, jaką nabył On dla każdego człowieka |
 |
Woda chrzcielna - obmyciu wodą towarzyszą sława formuły chrzcielnej " N , ja ciebie chrzczę w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego", stanowią tzw. materię i formę tego sakramentu. Poprzez tę czynność dziecko zostaje zanurzone w śmierci i zmartwychwstaniu Jezusa Chrystusa, dzięki czemu jest oczyszczone od wszelkiej zmazy grzechu pierworodnego i osobistego i staje się przybranym dzieckiem Boga. W starożytności chrześcijańskiej udzielano chrztu przez trzykrotne zanurzenie i wynurzenie ze źródła chrzcielnego. Zanurzenie w wodzie oznaczało śmierć dla grzechu, a wynurzenie z wody było znakiem narodzin do nowego życia dziecka Bożego. Woda chrzcielna nabiera nadprzyrodzonej mocy dzięki modlitwie poświęcenia. W najważniejszej części tej modlitwy kapłan zwraca się do Boga tymi słowami: "Prosimy Cię Panie, niech przez Twojego Syna zstąpi na tę wodę moc Ducha Świętego, aby wszyscy, przez chrzest pogrzebani razem z Chrystusem w śmierci, z Nim też powstali do nowego życia". |
 |
Krzyżmo - olej z oliwek zmieszany z balsamem, poświęcony przez biskupa w Wielki Czwarte, używany przy udzielaniu sakramentów chrztu, bierzmowania i święceń kapłańskich. Namaszczenie krzyżmem jest znakiem włączenia do Ludu Bożego i uczestniczenia w królewskim kapłaństwie Chrystusa, upodabnia ochrzczonego do Chrystusa (namaszczonego Duchem Świętym), pozwala mu być uczestnikiem namaszczenia królów, proroków i kapłanów Starego Testamentu, czyni go człowiekiem ludu królewskiego i kapłańskiego. |
 |
Świeca chrzcielna - oznacza, że ochrzczony został oświecony przez Chrystusa i sam staje się światłością wobec świata. Ojciec dziecka zapala ją od świecy paschalnej. Jest wezwaniem dla rodziców i rodziców chrzestnych, by podtrzymywali światło wiary w życiu dziecka. |
 |
Nałożenie białej szaty - ukazuje, że ochrzczony "przyoblekł się w Chrystusa" (Ga 3, 27) i zmartwychwstał z Chrystusem. Symbolizuje godność dziecka Bożego. Można na niej zamieścić imię dziecka i datę jego chrztu. |
Nazywa się bierzmowaniem (confirmatio), ponieważ ten sakrament utwierdza chrzest i umacnia łaskę chrzcielną. Istotnym obrzędem bierzmowania jest namaszczenie świętym krzyżmem (olejem zmieszanym z balsamem, poświęconym przez biskupa), którego dokonuje się z nałożeniem ręki i przez słowa sakramentalne, właściwe temu obrzędowi. To namaszczenie dokonuje się na czole ochrzczonego ze słowami: "Przyjmij znamię Ducha Świętego". Możne go otrzymać, tylko jeden raz, ochrzczony będący w stanie łaski. Szafarzem bierzmowania jest biskup. W ten sposób wyraża się więź bierzmowanego z Kościołem w jego wymiarze apostolskim. Skutkiem sakramentu bierzmowania jest specjalne wylanie Ducha Świętego, jak to, które zostało udzielone w dniu Pięćdziesiątnicy. Wyciska ono w duszy niezatarte znamię - charakter, przynosi wzrost łaski chrzcielnej: zakorzenia głębiej w synostwie Bożym, ściślej jednoczy nas z Chrystusem i Jego Kościołem; pomnaża w nas dary Ducha Świętego; udziela specjalnej mocy do wyznawania wiary chrześcijańskiej.
Przytoczono tekst z Kompendium Katechizmu Kościoła Katolickiego
Sakrament bierzmowania udzielany jest uczniom 8 klas szkoły ppodstawowej przez ks. Biskupa, ponieważ ten sakrament wprowadza młodego chrześcijanina w dojrzałe życie religijne. Dorośli, którzy sakramentu bierzmowania nie przyjęli, mogą włączyć się do grupy po uprzednim zgłoszeniu się w kancelarii parafialnej celem uzyskania odpowiednich informacji.
Przygotowania do Sakramentu Bierzmowania odbywają się we wtorki o godzinie 17:30. Kandydaci zgłaszają się na początku klasy 7 w swojej parafii.
Postępowanie kandydata:
1. Składa prośbę podpisaną przez siebie i rodziców na ręce prowadzącego przygotowanie.
2. Jeżeli kandydat jest z innej parafii - dostarcza stosowną zgodę duszpasterzy z parafii zamieszkania i postępuje jak powyżej.
3. Jeżeli był on ochrzczony poza naszą parafią i poza naszą parafią przystąpił do I Komunii Świętej, w odpowiednim czasie dostarcza skrócony wyciąg aktu chrztu.
4. Odpowiednio wcześniej obiera sobie imię bierzmowania. Zazwyczaj jest to jedno z imion otrzymanych na chrzcie. Jeżeli natomiast, obydwa imiona chrzcielne nie są imionami świętych patronów, obiera on sobie trzecie (musi to być imię osoby świętej).
5. Wybiera "Patrona" bierzmowania.
Patronem bierzmowanego powinna być osoba bliska osobowości kandydata. Kandydat zna i naśladuje swojego Patrona, modli się do Boga przez Jego orędownictwo. Wybór patrona nie może być podyktowany wpływem mody czy też opinii otoczenia. Przy bierzmowaniu, podobnie jak przy chrzcie, kandydaci powinni poszukiwać pomocy duchowej, wybierając sobie świadka bierzmowania. Zaleca się, żeby był nim ktoś z rodziców chrzestnych, by wyraźnie zaznaczyć jedność obu sakramentów.
Niezgłębione bogactwo tego sakramentu wyrażone jest przez wiele różnych nazw, które ukazują jego szczególny aspekt. Najczęściej nazywa się go: Eucharystią , Mszą Świętą, Wieczerzą Pańską, Łamaniem Chleba, Zgromadzeniem eucharystycznym, Pamiątką Męki, Śmierci i Zmartwychwstania Pana, Najświętszą Ofiarą, Świętą i Boską liturgią, świętymi Tajemnicami, Najświętszym Sakramentem ołtarza, Komunią Świętą.
Eucharystia jest ofiarą Ciała i Krwi Pana Jezusa, którą On ustanowił, aby w niej na całe wieki, aż do swego przyjścia, utrwalić ofiarę Krzyża i tak powierzyć Kościołowi pamiątkę swej Męki i Zmartwychwstania. Jest znakiem jedności, więzią miłości, ucztą paschalną, podczas której przyjmujemy Chrystusa, duszę napełniamy łaską i otrzymujemy zadatek przyszłej chwały.
Chrystus ustanowił Eucharystię w Wielki Czwartek "tej nocy, kiedy został wydany" (1 Kor 11,23), celebrując ze swoimi Apostołami Ostatnią Wieczerzę. Zgromadziwszy swoich Apostołów w Wieczerniku, Jezus wziął w swoje ręce chleb, połamał go i podał im, mówiąc: "Bierzcie i jedzcie z tego wszyscy: to jest bowiem Ciało moje, które za was będzie wydane". Następnie wziął w swoje ręce kielich z winem, mówiąc: "Bierzcie i pijcie z niego wszyscy: to jest bowiem kielich Krwi mojej nowego i wiecznego Przymierza, która za was i za wielu będzie wylana na odpuszczenie grzechów. To czyńcie na moją pamiątkę"
Przytoczono tekst z Kompendium Katechizmu Kościoła Katolickiego
Sakrament Pokuty i Pojednania
Spowiedź Święta
 |
Nazywa się go sakramentem pokuty, pojednania, przebaczenia, spowiedzi, nawrócenia. Chrystus ustanowił ten sakrament w celu nawrócenia ochrzczonych, którzy oddalili się od Niego przez grzech. Zmartwychwstały Pan ustanowił ten sakrament, gdy wieczorem w dniu Paschy ukazał się swoim Apostołom i rzekł do nich: "Weźmijcie Ducha Świętego! Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane" (J 20,19). Pokuta wewnętrzna jest poruszeniem "skruszonego serca" (Ps 51,19), dotkniętego łaską Bożą, pobudzająca do odpowiedzi na miłosierną miłość Boga. Zakłada ból i odwrócenie się od popełnionych grzechów, mocne postanowienie, by już więcej nie grzeszyć w przyszłości oraz ufność w pomoc Bożą. Żywi się nadzieją na miłosierdzie Boże. Wewnętrzna pokuta chrześcijańska może wyrażać się w bardzo zróżnicowanych formach, przede wszystkim przez post, modlitwę i jałmużnę. Te i wiele innych jeszcze form pokuty mogą być praktykowane w codziennym życiu chrześcijanina, zwłaszcza w czasie Wielkiego Postu i w każdy piątek, który jest dniem pokuty. Skutkami sakramentu pokuty są: pojednanie z Bogiem, a więc odpuszczenie grzechów; pojednanie z Kościołem; odzyskanie stanu łaski, jeśli zastała utracona, darowanie kary wiecznej spowodowanej przez grzechy śmiertelne i darowanie, przynajmniej częściowe, kar doczesnych będących skutkiem grzechu; pokój i pogoda sumienia oraz pociecha duchowa; wzrost sił duchowych do walki, jaką musi prowadzić chrześcijanin.
Przytoczono tekst z Kompendium Katechizmu Kościoła Katolickiego
Rachunek sumienia wpisuje się w życie chrześcijanina jako integralny element pracy nad sobą. Propozycja zawarta poniżej jest jedną z wielu, które można by przedstawić. Przy poszczególnych przykazaniach znajdujemy wiele szczegółowych problemów, które nie dotyczą wszystkich ludzi. Każdy bowiem ma inne grzechy i jest w innym miejscu na drodze ku pełni nawrócenia. Stąd ważne jest przede wszystkim zwrócenia uwagi na fakt, że są tam wymienione grzechy śmiertelne i powszednie, a oprócz tego sprawy, które mogą mieć charakter zaniedbań. Mamy nadzieję, że ta mała pomoc, którą proponujemy, posłuży dobremu przeżyciu sakramentu pojednania i ostatecznie głębokiej i trwałej przemianie każdego, kto zbliża się do konfesjonału w duchu szczerego nawrócenia i z mocnym postanowieniem poprawy.
| I | Nie będziesz miał cudzych bogów przede Mną. - przykazanie to mówi o miejscu Boga w naszym życiu. Grzechy przeciw temu przykazaniu to: - odrzucanie Boga przez unikanie spowiedzi św. i trwanie w grzechu śmiertelnym, - zuchwałe grzeszenie wyrażające się w postawie "Bóg i tak mi przebaczy", - przyjmowanie sakramentów świętych w stanie grzechu śmiertelnego, czyli świętokradzko, - wiara we wróżby, zabobony, horoskopy, - narażanie się na utratę wiary przez nieodpowiednie spotkania, znajomości, lekturę, programy telewizyjne, strony internetowe, - brak czasu dla Boga - spychanie Go na margines życia, na koniec dnia. Brak codziennej modlitwy. Modlitwa byle jaka, odmawiana bezmyślnie i w pośpiechu - ograniczanie spotkania z Bogiem do niedzielnej Mszy świętej, - brak troski o rozwój wiary, np. przez czytanie Pisma Świętego, książek i gazet religijnych, śledzenie audycji religijnych w radiu i telewizji, - poddawanie się rozpaczy i zwątpieniu. |
| II | Nie będziesz brał imienia Pana Boga twego nadaremno. - przykazanie II mówi o szacunku wobec Boga i tego, co święte. Grzechy przeciw II przykazaniu to m.in.: - odrzucanie woli Bożej wyrażonej w przykazaniach i nauce Kościoła, np. przez mówienie "dla mnie to nie jest grzechem", - brak szacunku i wyszydzanie ludzi, którzy starają się na co dzień ukazywać wiarę w swoim życiu, - składanie fałszywej przysięgi, przysięganie bez potrzeby. Niedotrzymywanie przyrzeczeń, - nadużywanie imion świętych, - niewłaściwe zachowanie w miejscach świętych lub podczas nabożeństw, - nieprzyznawanie się do wiary, - nieprzeciwstawianie się złu bluźnierstwo używanie przekleństw, wulgarnych wyrazów. |
| III | Pamiętaj, abyś dzień święty święcił. - przykazanie III mówi o wypełnianiu obowiązków religijnych. Grzechy przeciw temu przykazaniu to: - nieobecność na Mszy św. w niedzielę i święta nakazane (jeżeli zdarzyły się zawinione nieobecności, należy podać ich liczbę i powód), - brak zaangażowania w czasie Mszy św. przez uważne słuchanie i włączanie się we wspólną modlitwę, - zakłócanie świątecznego charakteru niedzieli przez niepotrzebną pracę i zakupy, - nieprzystąpienie do spowiedzi św. przynajmniej raz w roku i do Komunii św. w okresie wielkanocnym, - niezachowywanie nakazanych postów (piątki w ciągu roku, Środa Popielcowa, Wielki Piątek), - udział w zabawach w okresie Wielkiego Postu oraz w piątki w ciągu roku, - brak uwagi w czasie czytań mszalnych i kazań, - nieuczestniczenie w corocznych rekolekcjach, - wyśmiewanie innych za to, że są wierni praktykom religijnym |
| IV | Czcij ojca swego i matkę swoją. - przykazanie IV jest wezwaniem do okazywania szacunku i wdzięczności rodzicom, dziadkom, nauczycielom i przełożonym. Przykazanie to odnosi się także do relacji w społeczeństwie i ojczyźnie. Grzechy przeciw IV przykazaniu można podzielić na dwie grupy relacji: Dzieci rodzice/przełożeni - złe odnoszenie się do rodziców, dziadków, wychowawców, nauczycieli i osób, którym winniśmy posłuszeństwo, - zapominanie o rodzicach i dziadkach. Brak troski o ich życie i zdrowie, zwłaszcza gdy są już w podeszłym wieku, - brak modlitwy za rodziców, - brak uczciwości, prawdomówności w relacjach z nimi, - brak dbałości o dobre imię rodziców i przełożonych, - wstydzenie się swoich rodziców, - unikanie podejmowania codziennych obowiązków domowych. Brak gotowości do wzięcia odpowiedzialności za sprawy domowe i rodzinne, Rodzice - dzieci - brak troski o wychowanie dzieci, o przygotowanie ich do samodzielnego życia w rodzinie i społeczeństwie, - brak troski o rozwój wiary dziecka; dawanie złego przykładu, jeśli chodzi np. o praktyki religijne (nieuczestniczenie we Mszy św., brak modlitwy) czy zły sposób odnoszenia się do ludzi, niewłaściwe słownictwo itp., - spełnianie wszelkich zachcianek dzieci, - zaniedbywanie spraw związanych z wykształceniem dzieci, - brak troski o wybór zawodu i drogi życiowej przez dzieci, Małżonkowie - brak szczerości wobec małżonka, - brak wzajemnego zaufania, - brak wzajemnego szacunku, - krzywdzenie małżonka/małżonki, - pozostawienie współmałżonka samemu sobie w trudnej sytuacji życiowej, np. chorobie lub innym nieszczęściu, - brak zainteresowania życiem, pracą, problemami współmałżonka; egoistyczne przeżywanie związku. |
| V | Nie zabijaj - przykazanie V wzywa nas do szacunku oraz ochrony życia swojego i innych ludzi. Grzechy przeciw V przykazaniu to m.in.: - samobójstwo i zabójstwo oraz próba popełnienia tych czynów, - brak szacunku wobec życia ludzkiego od poczęcia aż do śmierci. Zgoda na jego lekceważenie (zwłaszcza w dyskusjach na temat zabijania dzieci nienarodzonych czy eutanazji), - używanie środków poronnych, - używanie środków antykoncepcyjnych, - ucieczka z domu, - lekceważenie przepisów drogowych, - brak umiaru w jedzeniu i piciu, - brak troski o własne życie i zdrowie. Niszczenie tego życia przez: zażywanie narkotyków, nadużywanie alkoholu, palenie papierosów, nadużywanie środków wpływających na silny rozwój mięśni i większą sprawność fizyczną (sterydy anaboliczne), okaleczenia, - szkodzenie innym na zdrowiu lub narażanie ich życia np. przez: rozprowadzanie narkotyków, zachęcanie do używania narkotyków, papierosów, alkoholu, pobicia, okaleczenia, - brak odpowiedniego dystansu do własnego zdrowia, sprawności fizycznej i wyglądu - uleganie tzw. kultowi ciała, - brak pracy nad swoim charakterem, - znieważanie drugiego człowieka słowem lub czynem, - uleganie uczuciu nienawiści, złości, - brak odpowiedniego szacunku wobec chorych i starszych; nieudzielanie im pomocy, gdy jest to możliwe, - obojętność wobec drugiego człowieka i jego problemów (zaniedbanie dobra), - brak dążenia do zgody i niechętne przebaczanie, - dręczenie zwierząt i niszczenie przyrody |
| VI | Nie cudzołóż - przykazanie VI staje na straży godności człowieka, wierności małżeńskiej i szacunku w dziedzinie przekazywania życia. Grzechy przeciw temu przykazaniu to: - współżycie przedmałżeńskie, zdrada współmałżonka i utrzymywanie relacji, które naruszają wierność małżeńską, - stosunki homoseksualne, - pedofilia, - molestowanie seksualne, - uczynki nieskromne dokonywane w samotności (samogwałt, czyli masturbacja, onanizm), - nieskromne rozmowy, - prowadzenie innych, szczególnie młodszych do nieczystości w słowach lub w uczynkach, - nieprzestrzeganie rozumnej wstydliwości w ubiorze i zachowaniu; celowe ubieranie się w stroje o prowokacyjnym charakterze, - nieumiejętność przeciwstawienia się nieskromnym rozmowom i zachowaniom. |
| VII | Nie kradnij - przykazanie VII stoi na straży własności drugiego człowieka oraz własności wspólnej. W zakres tego przykazania wchodzą następujące sprawy: - kradzieże, - kupowanie i sprzedaż rzeczy kradzionych (także pirackich płyt CD i programów komputerowych), - niszczenie własności innych lub tzw. wspólnej własności (np. urządzeń miejskich), - niezwrócenie rzeczy skradzionych lub znalezionych, gdy znamy właściciela, - oszustwo i nieuczciwy zysk, - branie i wręczanie łapówek, - trwonienie pieniędzy, - jazda bez biletu, - nieuczciwe wykorzystywanie pracy i osiągnięć innych ludzi, piractwo muzyczne i internetowe (czyli tzw. kradzież wartości intelektualnych, będących wynikiem pracy i zdolności innych ludzi) |
| VIII | Nie mów fałszywego świadectwa przeciw bliźniemu swemu - przykazanie VIII mówi o odpowiedzialności za słowo. Grzechy przeciw ósmemu przykazaniu to: - brak troski o prawdę w codziennym życiu, - posługiwanie się półprawdą, - oszczerstwo (mówienie nieprawdy), obmowa (rozgłaszanie słabości drugiej osoby), plotki, szkodzenie innym przez rozpowszechnianie podejrzeń, - niespełnienie obietnic i niedotrzymywanie tajemnicy, - obłuda, - nieuznawanie własnych błędów, - niedocenianie zalet innych, - brak sprostowania kłamstwa, obmowy, - nieuczciwe osiąganie dobrych wyników (ocen) w szkole i pracy |
| IX | Nie pożądaj żony bliźniego swego - przykazanie IX obejmuje grzechy, które są znakiem wewnętrznego nieuporządkowania w dziedzinie seksualnej. Oto niektóre z nich: - świadome i dobrowolne dopuszczanie nieskromnych myśli, wyobrażeń i pragnień, - rozbudzanie i podtrzymywanie nieskromnych myśli przez lekturę, oglądanie filmów, czasopism lub stron internetowych o treści erotycznej lub pornograficznej, - celowe poszukiwanie tego, co prowadzi do grzechów nieczystych, - świadome i dobrowolne podtrzymywanie w pamięci nieskromnych myśli i obrazów |
| X | ... ani żadnej rzeczy, która jego jest - przykazanie X zwraca uwagę na niewłaściwe pragnienia związane z tym, co posiadają inni. Należy zwrócić uwagę na: - rodzące się uczucia zazdrości, - chciwość, - skupienie się jedynie na pomnażaniu majątku, materializm, - skąpstwo, - uczucia nienawiści, nieżyczliwości z powodu tego, co posiadają inni, - nieuzasadnione podejrzenia, obmowy, oczernianie innych z powodu tego co posiadają, - brak radości i dziękczynienia Bogu za to, co posiadamy, - brak wrażliwości na potrzeby innych ludzi, niedostrzeganie ich potrzeb, - niewłaściwa hierarchia wartości (sprawy materialne zasłaniają to, co prowadzi do Boga i ludzi) |
Za Przewodnikiem Katolickim nr 12 z dnia 25.03.2007 r.
Sakrament Namaszczenia Chorych
Stosowny czas na jego przyjęcie zachodzi wtedy, gdy wiernemu zaczyna zagrażać śmierć z powodu choroby lub starości. Ten sam wierny może przyjąć go powtórnie, gdy choroba się pogłębia, lub w przypadku nowej ciężkiej choroby. Jeśli okoliczności to zalecają, jego celebracja może być poprzedzona sakramentem pokuty. Sakramentu namaszczenia chorych mogą udzielać tylko kapłani. Istotą celebracji tego sakramentu jest przede wszystkim namaszczenie olejem poświęconym - czoła i rąk; namaszczeniu temu towarzyszy modlitwa kapłana, który prosi o specjalną łaskę tego sakramentu. Sakrament namaszczenia chorych udziela specjalnej łaski, która jednoczy wewnętrznie chorego z męką Chrystusa, dla jego własnego dobra oraz dla dobra Kościoła, dając mu pocieszenie, pokój, siłę, a także przebaczenie grzechów, jeśli chory nie mógł się wyspowiadać. Sakrament ten prowadzi niekiedy także, jeśli taka jest wola Boża, do uzdrowienia ciała. W każdym przypadku namaszczenie to przygotowuje chorego na przejście do domu Ojca.
Wiatyk jest Eucharystią, którą przyjmują ci, którzy kończą swoje ziemskie życie i przygotowują się na przejście do życia wiecznego.
Przytoczono tekst z Kompendium Katechizmu Kościoła Katolickiego
Udzielany zawsze jest na prośbę chorego lub rodziny oraz podczas parafialnych dni chorych. Przeznaczony jest tylko dla tych, którzy znajdują się w niebezpieczeństwie śmierci. Osobom osłabionym podeszłym wiekiem można udzielić namaszczenia chorych również wtedy, gdy nie zagraża im niebezpieczna choroba. Chorym, którzy stracili przytomność, udziela się sakramentu, gdy istnieje prawdopodobieństwo, że jako wierzący prosiliby o to, gdyby byli przytomni.
Nie udziela się go osobom zmarłym, ani tym, które uparcie trwają w jawnym grzechu ciężkim. Materią sakramentu jest olej albo, gdy okoliczności tego wymagają, inny olej roślinny. Biskup święci olej w Wielki Czwartek.
Pogrzeb - potrzebne dokumentu przy zgłoszeniu:
- akt zgonu,
- zaświadczenie o przyjętych sakramentach św.
Małżeństwo nie jest obowiązkiem dla wszystkich. Bóg powołuje niektórych mężczyzn i niektóre kobiety, aby zrezygnowali z wielkiego dobra małżeństwa i szli za Panem Jezusem, wybierając życie w dziewictwie lub celibacie, troszcząc się o sprawy Pana i starając się Jemu podobać, i stali się w ten sposób wymownym znakiem absolutnego pierwszeństwa miłości Chrystusa oraz żarliwego oczekiwania Jego chwalebnego przyjścia. Ponieważ małżeństwo czyni małżonków publicznym stanem życia w Kościele, powinno być zawierane publicznie, w ramach celebracji liturgicznej, wobec kapłana oraz świadków. Zgoda małżeńska jest wyrażeniem przez mężczyznę i kobietę woli do wzajemnego i trwałego oddania się, w celu życia w przymierzu wiernej i płodnej miłości. Ponieważ zgoda "stwarza małżeństwo", jest ona nieodzowna i niezastąpiona. Aby małżeństwo było ważne, zgoda musi mieć za przedmiot prawdziwe małżeństwo, być aktem ludzkim, świadomym i wolnym, podjętym nie pod przemocą czy przymusem. Sakrament małżeństwa rodzi między małżonkami węzeł wieczysty i wyłączny. Zgoda, przez którą małżonkowie oddają się sobie i przyjmują wzajemnie, zostaje przypieczętowana przez samego Boga. Dlatego zawarte i dopełnione małżeństwo osób ochrzczonych nie może być nigdy rozwiązane. Ponadto sakrament ten udziela małżonkom koniecznej łaski do osiągania w życiu małżeńskim świętości oraz odpowiedzialnego przyjęcia dzieci i ich wychowania.
Wykorzystano tekst z Kompendium Katechizmu Kościoła Katolickiego
Potrzebne dokumenty:
- metryka chrztu św. wydana w ostatnich 3 miesiącach,
- zaświadczenie o braku okoliczności wyłączających zawarcie małżeństwa z USC lub dokument ślubu cywilnego,
- Dowód osobisty,
- świadectwo ukończenia religii,
- zaświadczenie o ukończeniu katechezy przedmałżeńskiej.
Narzeczeni zobowiązani są zgłosić się do Biura Parafialnego na 3 miesiące przed planowanym ślubem. Narzeczeni musza mieć ukończone 18 lat.