Ks. Stanisław Kopernik (1864 - 1928)
Urodził się 3 listopada 1864 w Sierakowie. Uczęszczał do gimnazjum św. Mari Magdaleny w Poznaniu, które ukończył z odznaczeniem w roku 1884. Studia teologiczne odbywał w Wureburgu, Insbruku, Monachium i w Gnieźnie, gdzie 25 marca 1889 roku odebrał święcenie kapłańskie. Był wikariuszem w Wałczu przez jeden rok, a następnie w Rogoźnie przez 6 lat. W ciągu tego czasu był też nauczycielem religii przy tamtejszym gimnazjum. Po chlubnie złożonym egzaminie "pro beneficio" objął zarząd parafii farnej w Wągrowcu, a wkrótce potem zamianowała go Władza Kościelna dziekanem. Jako proboszcz wągrowiecki położył śp. Ks. Kopernik wielkie zasługi: odnowił tamtejszy kościół i swoich parafian, których był naprawdę dobrym pasterzem. Jako gorący patriota był czynny w licznych organizacjach społecznych, za pracę narodowo - oświatową doznawał prześladowań ze strony rządu pruskiego. W czasie strajku szkolnego w Wągrowcu wygłosił z ambony podniosłe kazania, w których stanął energicznie w obronie praw narodu polskiego i odprawił na intencję strajkujących dzieci Mszę św. za co został skazany na dotkliwą grzywnę. W 1914 roku obejmuje w zarząd parafię w Strzelnie, stąd w roku 1923 Ks. Prymas Kardynał Edmund Dalbor (*1869 +13.02.1926 r. o godz. 3 minut 55 rano) powołał go do Gniezna na rektora Seminarium Duchownego, a wkrótce potem tj. 5 kwietnia 1924 zamianował go kanonikiem gremjalnym. Na odpowiedzialnym stanowisku rektora rozwinął w całej pełni zalety swego umysłu i serca a wsparty bogatym doświadczeniem duszpasterskim i wielkim darem nauczania oddziaływał bardzo korzystnie na alumnów tegoż seminarium. Ponieważ w 1927 roku kurs praktyczny przeniesiono do Poznania, ksiądz rektor Kopernik podał się do dymisji. Rezygnację tę przyjął J. E. Ks. Prymas Kardynał August Hlond, wyrażając mu "swą najgorętszą arcypasterską podziękę i pełne uznanie za wybitne zasługi, położone przez kilkuletnie kierowanie Praktycznym Seminarium Duchownym w Gnieźnie" i pozostawiając mu pensję rektorską tytułem emerytury. Ks. Stanisław był przez długie lata cenzorem ksiąg treści religijnej, był jako kanonik bardzo wybitnym referentem Kurii Arcybiskupiej, a od roku 1926 piastował urząd Oficjała Sądu Arcybiskupiego. Stworzony do praktycznego życia, na wszystkich stanowiskach odznaczał się trzeźwością i jasnością sądu, chęcią i zdolnością do pracy. Umiał wiele obejmować i wszystkiemu nastarczyć. Energiczny, śmiały, przedsiębiorczy, był przy tym doskonale zrównoważony. Była w nim nie tylko zdolność pracy, ale namiętność pracy, namiętna sumienność i gorliwość apostolska. Nad tymi zaś przymiotami stało to, co mu nadawało kierunek, cel, duszę: serce kapłana - prawdziwego homo Dei, gorąca miłość Boga i ojczyzny. Zmarł w 30 maja 1928 roku wskutek ataku sercowego. /Opracował A. Łaganowski na podstawie: Miesięcznika Katolickiego i Roczników./