Ks. Tadeusz Skarbek - Malczewski (1873 - 1929)

Urodził się 16 grudnia 1873 roku w Smolarach pow. Mogileńskiego. Po ukończeniu gimnazjum św. Marii Magdaleny w Poznaniu wstępuje do Seminarium Duchownego w Poznaniu i w Gnieźnie a po otrzymaniu święceń kapłańskich pracuje na wikariatach w Odolanowie i przy Farze w Poznaniu. W roku 1905 obejmuje parafię w Witkowie, gdzie rozszerzył przepięknie kościół parafialny, wybudował wspaniały dom katolicki, wystawił okazały gmach Banku Ludowego, sprowadził nowe dzwony. W czasie Powstania Wielkopolskiego jest duszą ruchu wolnościowego w mieście i całym powiecie. W roku 1921 powierza mu Władza Duchowna odpowiedzialne stanowisko proboszcza parafii Farnej w Bydgoszczy i mianuje go dziekanem nowo utworzonego dekanatu na miasto Bydgoszcz. Z bogatym doświadczeniem, nabytym w 16 - letniej działalności duszpasterskiej rzuca się Ks. Prałat Skarbek - Malczewski w wir nowych i ciężkich zadań wielkomiejskiej pracy duszpasterskiej. Ważnym dziełem było za jego rządów odłączenie w roku 1924 od parafii Farnej, obejmującej dotąd całą Bydgoszcz, pięć nowych samodzielnych parafii: św. Trójcy, Serca Jezusa, św. Wincentego a Paulo, Matki Boskiej Nieustającej Pomocy i Brzozy Przyłęki. Na tle bydgoskim zajaśniał też w całym blasku cenny przymiot jemu wrodzony: umiłowanie budownictwa, dbałość o ozdobny wygląd świątyni Pańskiej i o piękno w liturgii kościelnej. Kościół Klarysek wydobył z poniżenia, w jakie wtrącili Niemcy ten piękny zabytek architektury starodawnej, którzy uczynili zeń rupieciarnię i stajnię dla straży ogniowej. Odnowił go zewnątrz i wewnątrz. Szczególną miłością otoczył Farę, ten najcenniejszy zabytek gotycki w Bydgoszczy. To też pod jego ośmioletnimi rządami zajaśniała Fara bydgoska w całej swej pięknej krasie, o której świadczy przede wszystkim wspaniała i bogata polichromia wnętrza kościoła. W roku 1928 wybudował przepiękny Dom Katolicki, który służył wszystkim towarzystwom pracującym pod hasłem tak wówczas potrzebnej Akcji Katolickiej. Na samym końcu zakupił jeszcze nowe dzwony dla Fary. W uznaniu jego wszechstronnej działalności mianuje go Władza Duchowna Prałatem domowym J. Św. Gorzał w duszy jego święty płomień zapału twórczego i dlatego na Sąd Boży nie poszedł z próżnymi rękoma, ale towarzyszyły mu Jego dobre uczynki i chwalebne dzieła. Po długiej i ciężkiej chorobie zmarł w Bydgoszczy dnia 2 października 1929 roku. /Opracował A. Łaganowski na podstawie: Kościelnego Dziennika z 1929./